Για ένα ρημάδι κωλοεισητήριο...

Θανάσης Καναούτης. 19 χρονών, κάτοικος Περιστερίου. Όχι 19χρονος, ούτε απλά Θανάσης. Είχε όνομα και επώνυμο. Είχε μάνα, πατέρα, είχε φίλους και παρέες. Ήταν ερωτευμένος. Μπορεί και όχι. Δεν ήταν απλά ένας αριθμός. Ούτε καν ένα ακόμα θύμα στο βωμό του κέρδους. 

Ήταν ο Θανάσης Καναούτης! Και είχε μια ζωή που τώρα ξεκινούσε και που χάθηκε στο βωμό της ανάπτυξης...

Θυσία στο βωμό της ανάπτυξης...

Ο Θανάσης Καναούτης δε χάθηκε για ένα ευρώ και σαράντα λεπτά. Χάθηκε γιατί είχε την ατυχία να ζει στην εποχή που οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι. Χάθηκε γιατί πήγαινε έξω από το ρεύμα. Βλέπεις το ίδιο το ρεύμα δεν θα μπορούσε να ζήσει αν δεν ήταν ο Θανάσης να πηγαίνει έξω από αυτό... 

Ο Θανάσης Καναούτης δε χάθηκε γιατί δεν είχε απλά να πληρώσει το εισητήριο του. Χάθηκε γιατί έζησε σε μια περίοδο που τα Δημόσια Έσοδα είναι σημαντικότερα των ανθρώπινων ψυχών... 

Ο Θανάσης Καναούτης δε χάθηκε γιατί ήταν φτωχός ή άνεργος. Χάθηκε γιατί περίσευε σε μια κοινωνία που είχε ήδη κάνει τα κουμάντα της... Και κόστιζε πολύ. Φόρτωνε τον κρατικό προυπολογισμό με περιττά έξοδα. Και αποτελούσε εμπόδιο στης ανάπτυξη. Τροχοπέδη της, όπως λένε οι σοφοί αυτής της χώρας.  

Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;

Ο Θανάσης Καναούτης ήταν δεν ήταν καλά καλά 19 χρονών. Πιθανότατα δεν είχε τολμήσει καν να ονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο. Φρόντιζε απλά να επιβιώνει στον άγριο αυτό κόσμο που φτιάξαμε ερήμην του χωρίς να γίνεται βάρος στην άνεργη οικογένεια του. 

Στο λεωφορείο έμπαινε με φόβο ψυχής. Βλέπεις, δεν του περίσσευαν χρήματα για εισητήριο, ήταν ένας από το 60% των νέων ανέργων στην Ελλάδα των μνημονίων. Έτρεμε μην τυχόν μπει κανένας ελεγκτής, από την ώρα που οι τελευταίοι άρχισαν να αμοίβονται με το 50% του προστίμου που θα επέβαλαν, είχαν καταντήσει πραγματικοί κυνηγοί κεφαλών. Άλλωστε ο Υπουργός, ο κύριος Χατζηδάκης το είπε ξεκάθαρα: "Πρωταρχικός μας στόχος η εξαφάνιση των τζαμπατζήδων", ήταν η δήλωση του κάπου στον περασμένο Ιούνιο...

Την Παρασκευή πάνω από τρεις χιλιάδες κόσμου συνόδευσε τον Θανάση στην τελευταία του κατοικία (sic)... Κόσμος οργισμένος, πληγωμένος, κόσμος που αδυνατούσε ουσιαστικά να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να χάνεται μια ανθρώπινη ζωή για ένα ρημαδιασμένο ευρώ και σαράντα λεπτά. Άρνηση το λένε αυτό στην ψυχολογία, ο εγκέφαλος αρνείται να καταχωρήσει και να επεξεργαστεί το γεγονός και απλά το περνάει στ αζήτητα του...

Στον αντίποδα οι άλλοι, οι νοικοκυραίοι. Εκείνοι που ακόμα μπορούν και πληρώνουν εξαγωράζοντας το δικαίωμα της δημόσιας μετακίνησης... "Μα καλά, πως είναι δυνατόν να μην πληρώνουν κάποιοι; Εμείς κορόιδα είμαστε που πληρώνουμε; Δε λέω, κρίμα το παιδάκι... Αλλά κι ο ελεγκής τι φταίει;Τη δουλειά του δεν έκανε ο άνθρωπος;" Και να γυρνάνε κανάλι στην τηλεόραση, με τη συνείδηση τους ήσυχοι αφού είναι νομοταγείς... Άλλωστε το ίδιο δε λένε και οι μορφωμένοι αυτής της χώρας; Το είπε και η Λένα η Διβάνη. Και ο Τατσόπουλος με τον Χωμενίδη της έδωσαν δίκιο. Μπορεί τώρα ο νοικοκύρης να κοιμηθεί ήσυχος. Οι διανοούμενοι αυτής της χώρας φροντίζουν για την ελάφρυνση του ύπνου του. 

Καμία ανοχή στους κεφαλοκυνηγούς...

Τρέμω την κοινωνία που ζυγίζει και μετράει τα πάντα με κριτήριο το κόστος τους σε χρήμα. Δεν τη θέλω, την αρνούμαι... Φοβάμαι τους ανθρώπους που προπερνάνε με συγκατάβαση έναν άνθρωπο που χάθηκε άδικα. Που κουνάνε το κεφάλι πέρα δώθε, δήθεν λυπημένοι και μετά συνεχίζουν τη μίζερη ζωή τους σα να μη συνέβη τίποτα. 
Σιχαίνομαι τους αριθμούς που πέρνουν τη θέση των ανθρώπων. Μισώ την εξουσία που χωρίζει τους ανθρώπους σε χρήσιμους και αναλώσιμους, σε πατρίκους και πληβείους. 
Αηδιάζω με τους πραιτωριανούς του συστήματος που γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως για να ευχαριστήσουν τα αφεντικά τους.

Χθες ήταν ο Αλέξης... Σήμερα ο Θανάσης... Αύριο, άραγε, θα είναι το δικό σου ή το δικό μου όνομα το επόμενο της λίστας;