Πήραμε τη ζωή μας λάθος..

Ίλιγγο προκαλεί και μόνο η απλή παρακολούθηση των στατιστικών για την ανεργία στη χώρα μας. Με το συνολικό ποσοστό των ανέργων να αγγίζει σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat το τρομακτικό 30%, το μόνο βέβαιο συμπέρασμα είναι πως ο δρόμος που βαδίζει η χώρα είναι σε εντελώς αν μη τι άλλο λάθος κατεύθυνση.

 Τα νούμερα είναι λίγο ως πολύ γνωστά σε όλους και χιλιοειπωμένα. Τόσο που έχουν αρχίσει ήδη να μην προκαλούν καμία εντύπωση σε κανέναν και να φαντάζουν ως μία πραγματικότητα που είναι αδύνατον να ξεφύγεις από αυτήν.

Κάτι παραπάνω από 60% στους νέους κάτω των 35 ετών, ενώ την άτυπη μάχη μεταξύ γυναικών και ανδρών φαίνονται να κερδίζουν πανηγυρικά οι γυναίκες με ποσοστό άνω του 30 % την ώρα που οι άντρες άνεργοι αποτελούν το 25 περίπου τοις εκατό του ανδρικού εργατικού δυναμικού.

Κοινό μυστικό ακόμα είναι και το γεγονός της μαύρης εργασίας, την ώρα που αναθαρρυμένοι από τις πολιτικές της Κυβέρνησης στον εργασιακό τομέα οι εργοδότες έχουν ήδη επαναφέρει συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα στις επιχειρήσεις τους. Η καταστρατήγηση των ωρών εργασίας, το κουρέλιασμα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η εργασιακή ανασφάλεια, η απώλεια του δικαιώματος της απέργίας και καμία προστασία του εργαζόμενου από τα εντεταλμένα για το σκοπό αυτό όργανα του κράτους είναι το εφιαλτικό σκηνικό αληθινής ζούγκλας που θα πρέπει να επιβιώσει κάποιος που έχει καταφέρει να διατηρήσει μέχρι τώρα την εργασία του. Πολλοί άλλωστε είναι εκείνοι οι εργοδότες που καθυστερούν να πληρώσουν τους εργαζόμενους τους για μήνες υπό την απειλή της απόλυσης και της απώλειας της εργασίας.

Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται και μια πραγματική φοροεπιδρομή να αποτελειώσει τα ήδη λυγισμένα νοικοκυριά στη χώρα. Μια θάλασσα από χαράτσια, φόροι, τέλη, αυξήσεις παντού αποτελούν την απαραίτητη συνοδεία κάθε νεοφιλελεύθερης πολιτικής που σέβεται τον εαυτό της άλλωστε...

Το απαραίτητο, τέλος, κερασάκι στην πικρή αυτή τούρτα αποτελούν η διάλυση της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας, έτσι ώστε να γίνεται η ζωή των ανέργων και όχι μόνο πιο εφιαλτική κι από την πραγματικότητα που περιέγραψε δεκαετίες πριν ο Τζώρτζ Όργουελ.

Το μέλλον; Ζοφερότερο από ποτέ! Η λύση; Τι άλλο άραγε από το να πάρει τη ζωή του στά χέρια του ο καθένας από εμάς και να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν;

Ζωή, αξιοπρέπεια και το δικαίωμα του να ονειρεύεται και να ελπίζει...