Οι πολιτικές, νομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις των δημοτών της Χαλκιδικής, στην προσπάθειά τους να προλάβουν την έναρξη ενός νέου γύρου εξορύξεων στην περιοχή.
Οι τρεις Δήµοι τής Χαλκιδικής τους οποίους αφορά άμεσα η µεταλλευτική δραστηριότητα προσπάθησαν ήδη από το Μάρτιο του 2007 να θέσουν ασπίδα προστασίας στο περιβάλλον της περιοχής.
Τα δηµοτικά τους συµβούλια ψήφισαν τότε οµόφωνα προτάσεις για τα Γενικά Πολεοδοµικά Σχέδια (ΓΠΣ), βάσει των οποίων 170.000 στρέµµατα του παραθαλάσσιου Δήµου Σταγείρων-Ακάνθου (τα 2/3 της έκτασής του) και 150.000 στρέµµατα από τους Δήµους Αρναίας και Παναγίας χαρακτηρίζονταν «περιοχή προστασίας δάσους και δασικών εκτάσεων», αντί για µεταλλευτική ζώνη.
Εντούτοις, το υπουργείο Ανάπτυξης, αγνοώντας τους τοπικούς φορείς, βασιζόμενο στον χουντικής προελεύσεως Μεταλλευτικό Κώδικα του 1973, θεωρεί αυθαίρετα ότι κάθε εκµετάλλευση µεταλλείου είναι υπόθεση «εθνικής ωφελείας» που υπερισχύει των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών και της προστασίας του περιβάλλοντος.